Aklımı İkiye Bölme

Söyleyemiyorum hâlâ
Bu mektupların dibinde 
Sonsuza dek oturabilirim..

Öylesine uzakta
Ne sana nede ona çıkan
Belki de yalnızlığa giden bir yolda
Bir kere gel deyip bu yükü hafifletmedim

Geçmiş ile geleceğin arasında
Medusa’nın o görkemli başı olmalı 
Yılanları ile sarmış öykümü

Her şeyden önce 
Bu hikaye bize ait;
Estiyse bir anda fırtına 
Aynı şekilde uçup da gidebilir

Bilmelisin ki ben o kadın olamam
Bir kız çocuğuyum;
Daha safını göremediği
Elini sürmeye bile cesaret edemediği
Ah yok mu şu korkak yüreğim !
”Söylemlerinle” yine baş başa

Öyle dolu ki taşıması
Bir anda çöküyor
Bir anda yeniden inşa ediyor

Yazıyorsam şimdi bir yabancıyı
Neye cevap verdiğini bildiğimden
Bu yüzden büyüyen bu baskı 
Kelimelerinin üzerini çiziyor
Belkide aptalca
Bana ait sen derken
Aradaki bağ inadına benzer kadınsı

Nasıl da idare edebiliyoruz
Özümüz hissimiz debelenmekte
Diyeceğim o ki:ölüm bizleri ayırana kadar,
Biz birbirimizi sevebilir miyiz?

İlknur Yıldırım
18.12.2018
İzmir’den..
www.kafiye.net