SNOPY’NİN ARDINDAN

Nerdeyse 3 gün oldu seni kaybedeli. Kollarımda can verdin. Çektiğin acıyı günlerdir görmek zaten beni kahrediyordu. Gözümün önünde eridiğini görmek çok acıydı. Artık nefes almakta zorluk çekiyordun ve vücudunda takat kalmamış yatıyordun yatağımda. Kucağıma seni aldığımda başını bile dik tutamıyordun. Sana sarılıp okşarken gözlerimin içine bakıyordun çaresiz. Ve ben  o an sana iyileşeceksin kızım, gezmeye gideceğiz diye yalanlar söylüyordum. Sen benim o yalanlarımı dinlerken can verdin. Gözlerin gözlerimde kaldı.  Bir müddet kapatamadım. Taki annem gelip kızım ben geldim diye dualar okuduğunda kapattın gözlerini. 

Bu yatakta yitirdiğim üçüncü cansın. Önce dedem ardından babaannem ve şimdi sen. Ama Allah biliyor ya, en çok seni kaybetmek bana koydu. Dile kolay 13 yıla yakın zamandır benimleydin. Ve ben sana çok alışmıştım. Gecem gündüzüm seninleydi. Ve nice köpekten akıllıydın, her sözü anlıyordun. Eminim öleceğini de biliyor, benim yalanlarıma da inanmıyordun. Çok acı çektin 1 hafta ama inan ben senin kadar acı çektim. Halada çekiyorum. 

Her lokma boğazımda düğümleniyor, sana veremiyorum diye. Her eve gelişimde zili çaldığımda havlamanı arıyor kulaklarım, sana hadi gel diye seslenmek istiyorum. Her akşam bu odada yanımda yatmana beni sev diye pati vurmana öyle alışmışımki boşluğun dolmuyor. Attığım her adımda ayağımın altında seni arıyorum. Peşimden gelmeni, havlamanı herşeyini özlüyorum. 

Komşular kurtuldun diyorlar bana. Kimileride ben annemi kaybettim bu neki diyorlar. Oysa bilmiyorlar. her kayıp kendince büyüktür yaşayana. Ve ölüp gidendir kurtulan, geride kalan değil. 

Günlerdir tek başıma odamdayım. Ailem doluşuyor sürekli. Hepbirlikte oyalanalım diye. Ne acıki onca dost, onca arkadaş yok bu günlerde. İnsan en üzgün en acılı olduğunda yine dostlarını arıyor. sanırım en acı olan acını bile tek başına yaşamak zorunda kalmak. 

Bunada alışacağım. Her acı gibi buda içimde bir iz bırakarak geçecek. Geride kalan sevdiklerimle yaşayacağım yine. Yaşam bundan sonra neler getirecek önüme bilmesemde. Yaşıyorum işte..Ve yaşayacağım…

Şule Akar
20.12.2006
Saat:18.52

25.agustos 2006 Sezar’ın sayfasında senin için yazdığım satırlar

Merhaba Sezar

Benim adın Snopy. Beni satın alan sahibim çocuğu zarar veriyor diye ve artık çalıştığından bakamayacağı için beni başkasına vermek istedi. O sırada sahibim şule evliydi. Eşi çok köpek istemiş, çocukluğunda annesi izin vermediği için içinde ukde kalmış. Şule hassas olduğundan o zamanlar korkmasına rağmen eşinin hevesine cevap vermek için o zaman köpek alalım demiş. Derken komşuları beni getirmişler onlara. O zamanlar karı koca nalbur dükkanı işletiyorlardı. Benim için kasanın yanına yere kilimler minderler serdiler. oyuncaklar aldılar. Arabaları ile gezerken kucaklarında camdan baktırdılar. Hatta kendi yemeklerini benimle paylaştılar. Ne kuaförüm ne beslenmem ne gezmem hiç eksik olmadı. Ta ki boşanana kadar. Asıl sahibim olan şulenin eşi beni istemedi. Şuleye 15 gün sende kalsın gelir alırım dedi. gidiş o gidiş hala gelmedi. Sene 2000 idi. Galiba hala 15 gün dolmadı    
Şule ailesiyle yaşamaya başlayınca bende onların yanına geldim mecburen. Ailede şule gibi önce korkmalarına hatta sağlık sorunları nedeni ile evde köpek beslememeleri gerektiği halde beni çok sevdiler. Hatta öyle çok sevdiler ki fazla beslenmekten şuan tosun gibi oldum. Bana hayır diyemiyorlar hiç. hep havladığımda yanlarına gittiğimde bana benim için özel alınmış kemik ve bisküvilerden veriyorlar. bende her öğünlerinde yinede onların yemeklerine ortak oluyorum. Mantı bile yiyorum. Kek de yiyorum börekde. birgün öleceksem şişmanlıktan öleceğim zaten 
11 yaşını bitirdim ben zaten. Daha ne kadar yaşayacağımı bilmiyorum. ama seviliyorum ve bakılıyorum. Bundan güzel bir şey yok herhalde kocaman sevgiler sana da Sezar.

www.kafiye.net