EL VER SEVDAM

Zemheri ayazlarda ürperen yüreğime dokunan kadın!
Sen, yıllardır kilit vurduğum dilimi azat eden kadın!
Ne zaman aklıma gelsen, bu gönül döner gül-i zar-e.
Bir gülüşün olur yarama çare.

Etme
Bir tek gülüşünden mahrum etme.
Sensiz dünya bana dar geliyor,
Sensizlik ağır geliyor.
Ezildikçe eziliyorum.
Yok olup gidiyorum.

Atma
Beni ateş-i nara atıp gitme.
Üzerime hasret tomurcukları serpme.
Bu divaneyi kapına kul ettin,
Sonrada bırakıp gittin.

Ay yüzüne hasret kaldım.
Kömür saçlarını koklayıp okşamadan,
Her gece sensiz uykuya dalıyorum.
Sevdan kor gibi içimde yanıyor.

Kadınım!
El ver sevdama.
Mevsimimiz bahar olsun,
Bende ki bu suskunluk çaresizlik.
Bir el ver sevdam yüreğime dokun.
Bu divane aşkından bitap düştü çok yorgun…

Düğüm düğüm bağlandığım,,
İlmek ilmek örüldüğüm,
Tel tel işlendiğim,
Satır satır yazıldığım,
Seni çok seviyorum…

01–02–2012/01:49
Nur UYGUN
www.kafiye.net