Kadın ………………….Zeynep Nilgün.

Kadın… 
Gecenin karanlığına gitti 
Bir yol arıyordu bezgin umutlarına 
Puslu aynada baktı yüzüne 
Içindeki siyah ışığı gördü 
Sığdıramadı hüzünleri tebessümlerine 
Sessiz bir melodi kapladı bedenini 
Seyretti mahzunluğunu melankoli…

Kadın… 
Unuttu koynundaki suskunluğunu 
Savurdu umutlarını sereserpe 
Bakışları ıslandı, 
Dokunuşları suç ortağıydı 
Çırılçıplak duygularının, 
Ninnilerini dinliyordu 
Tutkulu ayın yükselişi… 
Görkemli bir şafak bekliyordu 
güneşin gülüşünü..

Kadın… 
Sustu bağrına basarken haykırışları 
Geç mi kalmıştı 
Unuttuğu yağmurların altında ıslanmaya, 
Yorulmuşmuydu 
Yıkık duvarları onarmaktan, 
Başucunda biriken hasreti dinledi sessizce 
Müsade etmiyordu susmasına 
Elleri dokundu sevdasına 
Ezberlediği kokuyu aradı..

Kadın… 
Büyüdü kasımpatlarının parmak uçlarında 
gözlerine sığındı sancılı gecenin, 
hasreti toplarcasına 
yıldızlara koştu nefes nefese 
gökyüzü yükseldi aniden 
ay kanadı, karanlık sustu 
yaralı bir aşk girdi odaya…

Kadın… 
Ağladı yastığındaki ürkek düşlere 
Filizlendi korkular, 
Bir sahil kasabasının kıyısında 
Öpüldü denizin laciverti… 
Sınırsızdı kum taneciklerinin 
dalgaları okşaması 
alkış tutuyordu yakamozlar, 
bir yıldız kaydı 
gökyüzünden yeryüzüne, 
içindeki yeryüzü 
mavileri devşirip 
kollarını açtı yıldızlara…

Zeynep Nilgün Gökçeöz
www.kafiye.net