HEP AYNI YERDEN YARA ALMAK ZORUNDA MIYIM?

Bunca yaşa bunca yıla bunca tecrübeye rağmen uslanmaz bir deli yüreğim oldu. Canım ne kadar yansa da, kalbim ne kadar kırılsa da, her seferinde aynı yerden yara alsamda, hep yaralarımı sarıp tekrar sevmek istedim… ve sevilmek. Tek başıma yetmedim, yetemedim..

Saklamadım hiç bir şeyimi kimseden, hiç meleği oynamadım. Günahımla sevabımla doğrumla yanlışımla daima kendimi ortaya koydum. Seven böyle sevsin diye.. Hayatım ile ile ilgili öğrendikleri her şeyi bir gün silah gibi bana doğrultacaklarını hiç düşünmedim , düşünemedim…

Yaramı kime anlatsam merhem olsun diye, hep o yaranın üzerine yara bindirdiler. Her gelen bir bıçak daha soktu hemde hep daha derine derine.. Kimi hırsını çıkardı, kimi öfkesini, kimi geçmişteki acılarının hıncını, kimi kendince suçlayıp haklı olduğunu düşünüp bunun acısını.. Kimse anlamayı denemedi ya da sevmeyi… Yaramı iyileştirmekte istemedi, acımayı merhamet göstermeyi de, kalıp güç vermek zordu çünkü, kolayı gitmekti ama giderken o yarayı ezip geçmek şart mıydı ? Sevgime sahip çıkıp mücadele ettikçe, bu suçmuş gibi sessizce gitmek yerine ruhumu öldürmeyi seçtiler. Suçlamak hep daha kolay olmuştur zaten, sinirlenmek kızmak, cezalandırmak, nefret kusmak ve o yarayı hep onlar açmamış gibi haketmişim gibi bir daha bir daha kanatmak..

Hayatımın tüm gerçeğini ellerimle verdiğim insanın karşımda acımasızca öldürücü bir silah kuşanması ve her bir gerçeği suçlamak ve kendini aklamak için kurşun gibi yağdırdığında bin defa öldüm. Öyle ya haklı olmak öldürmektir tüm duyguları, yok etmektir en güzel anları mutlulukları umutları, geriye güzel hiç bir şey bırakmadan yakıp yıkıp ezip geçmektir.. Sevmenin karşılığı hep acı çekeceğimi hiç bilmedim, bilemedim…

Şimdi mutlumusunuz? Başınızı yastığa koyduğunuzda vicdanınız rahat mı? Arkanızda zaten bir enkaz vardı, bir enkaz da siz bıraktığınız için içiniz rahat mı? Yaşarken öldürdüğünüz geride mutsuz bir kadın bıraktığınız için keyifle geçiyor mu hayatınız?
Öyle ise devam edin yolunuza… Ben artık kaybettim umudumu, arkama dönüp bakmadan gidiyorum. Yitirdim iyi niyetlerimi, artık canınız sağolsun demiyorum, diyemiyorum

Kederin coştuğu, kalbin kırıldığı, umudun tükendiği yerde
Acının kaleme döküldüğü anda
Şule’ce

Şule Akar
2016 10 24 Saat: 11:45
Kurtköy, Pendik İstanbul

www.kafiye.net