MEKTUP

Çok yorgunum usta.
Hani o ,
Doyasiya yaşanmış çocukluğum varya,
Uzak çok uzak artik bana.
Öyle bir yerdeyimki ,
Bundan sonrası muamma,
Hatta haram belki bana .
Tad vermiyor artık yiyip ictigim.
Kalmamış,
Yufka üstünde bulgur aşının tadı
İçtiğim suyun bile,
Her yudumu bogazimda duruyor. 
Oysa eskiden kanardim suya..
Çünkü ,berrak duru,
Hâlâ canlı tanığı
Cikrigiyla çektiğim kuyu.
Alışkanlığım cocukluğumun gaz lambasına..
Kamaşıyor gözlerim
Bu yanan ışıklar 
Işık ışıl cok parlak
Haddinden fazla ,
Fazla bana…
Dam üstündeki
Cılız papatyalar kadar bile değil artık
Başıma taç ettiğim çiçek demetleri.
Oysa,
Yaşamayı severdim ben usta,
Bir yaşamayı severdim
Bir de şiir yazmayı.
Ama en çok insanı ,insan olmayı.
Yani çocuk kalmayı…
Vakit geçmiş usta,
Çoktan düşmüş takvimin yaprakkarı
Rengi solmus elimdeki fotoğrafların
Ustelik,
Ölmüşüm gibi bakıyorlar sanki bana.
Yaşım kaç olmuş bende bilmiyorum. 
Yarım kaldı belki eskiden yazdıklarım.
Şimdi hepsi yerini buldu.
Buraya kadarmış hayat yolu usta.
Daha çok gitmek yanlış olurdu.
Şimdi,
Şiir diye okusalar da bu satırları
Değil usta değil. ..Bu, 
Sair bir yürekte yaşayan çocuğun
intihar mektubu…

Fatma Gül Özcan
www.kafiye.net