ESKİDEN,ÇOOOK ESKİDEN !

Top oynatmazdı annem bize çocukken.Ayakla topa hiç vurdurmazdı.
Yüzünde hüzün,çoook uzaklardan “yezit” derdi,” yezit, Hz.Hüseyin’in kafasıyla top oynamış,”
Oynamazdık biz de.Hasbel kader top yere düşse,yüreğimizde Kerbela odu oluşurdu.
Alevi de değildik üstelik!
Ağaç ta kestirmezdi bize annem hiç. “Yahudiler Hz Zekeriya’yı ağacın içine saklandığında , ağaçkakan gagasıyla ağacı didikleyip ima edince,kestiler ağacı Zekeriya Peygamber ile beraber ” derdi.
Ağaç kesmezdik asla,bir de “ağaç kakan gibi olma”felsefesi yer etti beynimizde.
Asla ima etmezdik bir sey anlatmak istediğimizde , açık açık söylerdik.Genlerimizde yerini aldı bu üstün özellik. 
Çivi de çaktırmazdı annem her yere, 
” Mecusiler Hz.İsa’yı tahtaya çaktılar ” derdi.” Ancak elzem olduğunda kullanırdık çiviyi.Hristiyan da değildik nedense!
Velhasılı yaşamım boyunca, hiç ama hiç ırk ayırımı yapmadan, kötüyü değil, kötülüğü yok etmeye çalışarak, insanı ön plana tutarak, varı,yokluğu olanlarla paylaşarak, dinci değil, Allah’cı, mezhepçi değil,Hak’cı, ırkcı değil, yurttaş bilinciyle yaşamaya çalıştım,çalışıyorum.
Bir tek şeyi unutmuş annem,bizi yetiştirirken, başı tekmeleyen, ağacı kesen, askıya çivileyen ………YİNE İNSAN!
NEDCEM ŞİNCİK ANAM BEN?

HÜSEYİN’LE, yezidi,
HABİL’LE kabil’i,
ZEKERİYA ile ağaçkakanı, canı yakanı, cana kıyanı,
…………DAHA BİR ÇOK KÖTÜYÜ,İYİDEN NASIL AYIRD EDCEM ANA,
DE HELE Bİ BANA!

Nermin Akkan.
www.kfiye.net