ŞEHRİMİN

Şehrimin yalnızlığı üzerinde…
Gökyüzü çekmiş perdesini
Saklıyor aydınlığı
Sokaklar adım adım ayrılığa çıkıyor
Kapanmış evlerin kapısı
İçeride mutluluk uyuyor.
Bu şehir 
Sen gidince böyle karanlık
Böyle yalnız ve tenha.
Ben bu yüzden böyle suskun
Böyle sessiz,
Kimsesiz…
Caddeler ıslak
Gözlerim nemli
Ah! Bu hâyâller de olmasa
Nasıl dönersin geri?…
. . . 

Ümran Yıldırım
www.kafiye.net