BEYAZ BİR GÜVERCİNDİ UMUTLAR

Adım adım yaklaşıyorken sükûta
Tıkıyor nefesimi hayatın tükenmek bilmeyen telaşı
Ve soluyorken ışıltısı ruhumun
…Süzülüyor gamzelerime iki damla gözyaşı….!!

‘Dur’ diyorsun öylemi?
‘Dur biraz soluklan’
Ya ben nasıl durayım
Bir soluk arası mola versem
Küser umutla beslediğim
Beyaz güvercinler.

Yoksulluğumun ihtişamı gururum kamaştırırken,
Ay geceye küs yıldızlar halime ağlıyorken,
Çığlıklarımın nidası uzuvlarımda yankılanıyorken,
‘Sus’ diyorsun öylemi?
‘Sus biraz soluklan’
Ya ben nasıl susayım
Bir soluk arası mola versem
Küser umutla beslediğim
Beyaz güvercinler.

Zavallı gülümsemem ;
Kadere boyun eğişin zulmüne yenik düşerken,
Kendimi gizlediğim, gün ışığını bile içeriye almadığım,
Bu ev bu duvarlar sırdaşım oluyorken,
Gözlerimdeki ışık;
Gün be gün eksilip gecenin karanlığında kayboluyorken,
Söyle nasıl durayım?
Söyle nasıl susayım?
Ben mabedinde tükenmeye mahkum
Hayatın zulmüne yenik düşmüş
Umudunu ve kendini yitiren
İnancı ve azmi bitmiş biri olamam.
Sefaletin gölgesinde mola vermek yok!
Bir soluk arası beklesem
Küser umutla beslediğim
Beyaz güvercinler……!

Dur deme bana arkadaş
Sus deme……!
Ne duracak ne de susacak zamanım yok.
Durup düşünsem ‘halim ne olacak’ diye
Fikrimden düşer
Umutla büyüttüğüm beyaz güvercinler….!

Yasemin ÜNLÜ
01.07.2011
www.kafiye.net