BABAM
(YORUMSUZ)
( Bu yazıyı; sayfamın okuyucusuna teşekkür ederek, hiç bir ilavesiz yayımlıyorum, yazıya görüş belirtmeden sizin yorumunuza bırakıyorum.)28.02.2006

Uyanmak adlı hikayeni okudum. Sanırım bu senin yaşamının küçük bir parçasıydı.
Önce kızdım, öfkelendim. Ama çabuk geçti. Ben bu öfke nöbetlerini çoktan aşmıştım
Sonra ne adaletsiz bir dünya dedim. Bu düşüncemden de vazgeçtim. Adaletsiz dünyayı yaratanlar da biziz.
Uzun süre boş gözlerle yazıya baktım. Neden bu kadar etkilendin dersen; Ben de babasını hiç tanımamış bir kız evladıyım. 23 yıl oldu babam öleli. Ben 5 yaşındayken. 23 yıldır her gün onu düşünüyorum. Yaşamımda olsaydı ben nasıl olurdum? diye. Babam demek nasıl olurdu? diye.
Yaptığım yanlışta nasıl tepki verirdi? Ben hayatımda çok az yanlış yaptım. En büyük sebebi hiç hesap vermek zorunda olmadığım babam utanmasın diye, onun sevgisiyle büyüten annem üzülmesin diye.
Mutluluğuma nasıl tepki verir di? Benimle beraber benim gibi sessiz sessiz mi sevinirdi?
Ben bencil mutluluklar yaşamadım. Mutluluğum benim kadar sevdiklerimi de mutlu etsin istedim. Hiçte pişman olmadım.
Ben onu hiç tanımıyorum. Yüzünü baktığım fotoğraflardan zihnimde canlandırıyorum. Olmayacak ya diyelim ki karşıma çıksa “binlerce hatta milyonlarca senaryo yazdım onu göreceğim günle ilgili hayallerimde”
Ben onu çok seviyorum, çok özlüyorum. Birçok akşam en azından rüyamda görmek için uyuyana kadar dua ediyorum. Ben onu istiyorum. Parası için değil sevgisi için, babam diyebilmek için…….
Çok şükür diyorum yine de annem diyebildiğim için.Annem seni çok seviyorum.Eğer hayırlı bir evlatsam tüm insanlara,vatanıma, din kardeşlerime beni hayırlı yetiştirdiğin için teşekkür ederim.Bana hiç ayırt etmeden tüm sevgileri öğrettiğin için teşekkür ederim.
Belki de haddimi aşarak yazına cevap yazmak istedim. Aslında yalnızca hissettiklerimi yazdım. Haddimi aştıysam,üzdüysem özür dilerim.
İstanbul 14.02.2006
SERAP DURMUŞ
www.kafiye.net