Dilsizliğimin Dili Oldu Kalemim

Gecemiydi karanlık olan yoksa, duygularmıydı,üzerimize gece gibi zamansız çöken, yaralıydı kalpler ama gecenin sessizliğini bölen,kalemin sesiydi, yazardı hiç durmadan, yorulmadan hayata doymadan, yazardı kalem çünkü, dertlerin tek anahtarı, yanlızlığın tek arkadaşıydı kalem.

Nedir bilinmez bu kalemin sevdası, yazmadan duramaz hiç bir zaman yorulmaz, insanın tek desteği, dert ortağıydı belki kalem, yaz kalemim yaz ben söyleyim sen yaz, yazki derman bulayım, yazki huzura ereyim, sen yazmazsan ben biterim, yazki ben ben hiç bitmeyip tükenmeyeyim.

Yazayım dedim sordum kendime ne yazayım, hayattan çok ders aldın onu yaz dedim kendime, yine sordum nerden başlayım diye, nerden başlarsan başla, hayatında dertten kederden başka ne varki diye, yazmak için birazda mutlu olmak gerekmez diye, söyledim kendime boş ver mutlu olmak neyine, kızdım bağırdım kendime şu dünyada,
bir mutsuz benmiyim diye.

Dumanlar doldu yine hayallerimin içine,bastılar geçtiler üzerine ezip te yıkıp ta geçtiler,çok masumdu hayallerim benim, çok şey istemiyordum sadece yazmak yazmak, yine yazmak ömrümün sonuna kadar yazmak. öyle susamışım ki kana kana yazmak istiyorum derdimi dağlara değilde kaleme deftere dökmek istiyorum, kalbim yerinden çıkarcasına, gönlüm taşıp coşarken ben yazmak yazmak istiyorum.

Ne zordur şu hayat derdi hiç çekilmez, dert kaleme dökülmeden, silinmez, yazdıkça azalır derdim kederim, ben yazmayı ta ezelden severdim, ben söylerim kalem yazar, böyle geçer günlerim, benimle bütün olmuş kalemim, kalemim olmadan ben ne yazar ne söylerim, dilsizliğimin dili oldu kalemim.

Nigar AĞIR
www.kafiye.net