Güzel Kadın!


– Bana beni sevdiğini söyleme Güzel kadın! Bana bir çay demle sıcacık, hissettir, çayı yüreğimde.
Kalp çarpıntılarıyla başlayan, sonrada beni benden alıp giden imanım gibiydin sen. Aklıma geldiğinde aklımı başımdan alan, ama yüzümü güldüren gülüşümdün sen. Zamanla alışkanlığım haline gelen sigaram gibi bağımlılığın olmuşken, yokluğuna alışabilmek ne zor bir bilsen… Varlığın bende bir gün biter mi? Ben öylede anlarım sevildiğimi!..
– Neden ağlıyorsun, dedi adam.
– Sebebi yok, deyiverdi kadın.
Adam tekrar sordu:
– Kalbini kıracak bir şey mi yaptım?
Kadın ağlayarak cevap verdi:
– Ağlamak için bir sebebi mi olmalı insanın?
Eski hayatıma ağlıyorum,
Adam tekrar sordu:
– Özledin mi? dedi adam.
Kadın ağlayarak cevap verdi:
– Özlemek mi? Özlenecek neyim var ki diye cevap verdi.
– O zaman ağlama, dedi adam.
– Delisin dedi kadın, ağlattın beni verdiğin bir hayatla, hala anlamıyor musun? Çok sevdin beni, mutlu ettin, güldürdün, asıl güldürürken en güzel gülü verdin bana, dedi. Ne güzel uyanabilmek sabaha, ne güzel kokularını alabilmenin kardelenlerin! Pencereyi açınca kokusunu alabilmek toprağın! Yağmur yağınca canlanır ya topraktaki tüm canlılar, sevdiklerimizde canlansalar! Daha güzel olmaz mıydı dünya? Öyle ya gidenler gelmez bu dünyaya! Toprağa ektin fidanı, oysa gömdün insanı! Toprak ne işe yarar ki? Hem can alıyor, hem de can veriyor! Gömüyorsun insanı ağlatıyor, ekiyorsun fidanı can veriyor, güldürüyor! Ağlatmak mı güldürmek mi niyetin bilemedim? Bir sır var ardında; ben bu sırra eremedim, dedi kadın.
Dayanamadı adam ağlayıverdi.
İşte o zaman kadını anlayıverdi…

Hatun Yılmaz
20.06.2009iye.net
www.kafiye.net