BİR
Belki yönü değişmişti rüzgarın!
Ondandı bu gelecek gibi olupta,
Bir türlü gelemeyen fırtına…
Ki gelse ortalığı toza dumana katardı!
Son bulan mailiğin,
Öylece uzaktan- melali göğsünde uyuturken- bakması.
Açıklardı yalnızca bu bir gurbetlik zamanı…
Vuslatı nâgihan beklerken zayileşirdi umutlar…
Zayileşirdi yüzün…
O solgun çehren yerini siyah hüzünlere bırakırdı…
Suale hacet var mı bilmem lakin!
Her an yeni bir anı doğururdu,
Ve her doğan bir ölüyü ve her can çekişen
Bir doğumu çağırırdı…
Ki an zayiliğine şahit tutulmuştu çoktan,
Kalem kırılmış,
Mürekkep bile kurumuştu…

Ebru KARA
www.kafiye.net