Veda

Gün, çoktan veda etti ufuklara
Vakit oldukça geç, gecenin bir yarısı.
Artık böyle kara geceler olmamalı hayatımda.
Topladım yıldızları gökyüzünden,
Sildim karanlıkları.
Bir gökkuşağı çizdim kendime.
İçimde fırtınalar koparken,
“yaşamak”dedim toz duman içinde;
Kabuslardan uzak,
yıldızlara ve ay’a inat.
Son kez
saatlerce seyrettim resmini,
öylece anlamsız gözlerle.
Anlamsız ya! ..
Dün vardın,
Artık yoksun.
Alışmam gerek sensizliğe.

Geceler sere serpe uyurken çatılarda
Uyanmaya hazırlanıyor,
mahmur gözlerle sabahlar.
Son bir kez göz kırpıyor
sessizlik tanyerine.
Yapraklarda gülümsüyor çiğ taneleri
aydınlanan güne.
Ve işte bu sabahı da
Sensiz karşıladım.
Bir gün daha geçti yine,
Sessiz, sensiz, bizsiz..
Ölmedim işte,
Ölmem ben sensizliğe.
Bu son kahredişimdi zaten geçmişe,
Artık bitti.
Elveda geceye,
Elveda dün’e.

Erol GÜLDİKEN
www.kafiye.net