KORKMUYORUM

Sükutumu göz çukurlarımda biriken yaşlarımla vurdular
Ölü düşler savruldu gecenin karanlığından
Ölümlerden ürkmüş ölüler yatıyor zamanın yastığında
Gelişine kurduğum yüreğimde sesini yitiriyor tik taklarım
Yaşam ,kirlenmiş bulutlara tırmanıyor ağır aksak
Sevmeyi bilmeyene sevmeler yetmezmiş meğer
Rast kalkıp gitmiş makamından rastık çekiyor hüznüme
Sensizliğimi sollayan çığlıklarımla vurdum ben deniz kuşlarını
Bir gök dolusu yıldız gibi döküldü martılar ayak uçlarıma
Ağlamadı gökyüzü kendi kayıplarına
Kara bir örtü çekiyor şimdi beyazını kirletmiş bulutlar
Şehrin rüzgarlı tepelerinin üzerinden yere
Korkmuyorum artık
Kalemi elinde ,ölü bulunmuş bir şair olmaktan
Daha önce ,bilmiyorum kaç kez öldüm
Kaç ölümün yangınını körükledi nefesim
Kaç kez kaybettim seni kaç kez buldum
Kaç kez kendime geçirdim bilenmiş tırnaklarımı
Kaç kez tutukladım sende kendimi
Kaç kez firar ettim kendimden sana
Senden kendime kaç yolcuğun biletini kestim
Vagonlar yaktım istasyonlarda
Trenler çıkardım rayından gidişin olmasın diye
Sen bende ölme diye
Kaç kez sıvazladım yaşamın sırtını
Korkmuyorum artık
Kalemi elinde ,ölü bulunmuş bir şair olmaktan
Korkuyu ölümün soluğunda öldürdüm ben

Yadigar ÜNVER
www.kafiye.net