Hayatın Nabzı
Sanki asirlardir gidiyordu bir yere, nereye gittigini bilmeden.. Agirlasmisti adimlari, ayak suruyordu.Ama biliyordu, gunesi gorecekti yol bitmeden.. Birlikte ibadet ettigi karabulutlar terk edecekti onu. Yeniden baslayabilmeyi dusundu.. yok olmayi aniden. Uzak diyarlara goc etmeyi, hic bilinmemeyi,bilmemeyi… hatta olmeyi, yapabilmeyi bu sefer… Ic gecirdi… adimlariyla ayni hizda karar verdi !
Gorecekti gunesi… Onu ilerlerde bir yerde bekliyordu yada  O”na dogru geliyordu. Inaniyordu.. O gun geldiginde: simdiye kadar hic soylenmemis sozler dokulecekti dudaktan,hic bakmadigi kadar masum bakacak, O gune kadar hic gulmedigi kadar guzel gulecek, belki yalvararak aglayacak, belki diz cokecek, belki de ozur dileyecekti  hayattan. En derinde,  gorunmeyen, o gune kadar gizledigi butun yaralarini gunese tutacak,Mutlu olmak isteyip, olamadigi gunlerin uzerini cizecek, Sasiracakti hic sasirtilmadigi kadar. Ve bu sefer hayatin nabzini tutacakti saniye, saniye…
Nermin Zuhal GORENER
www.kafiye.net