YANIK TÜRKÜ 

Yanızlığın tam ortasında
Bir türkü tutturdu en yanığından
Sevdanın en karalısına

Kapadı gözlerini
Bir nefes aldı en derininden
Düşündü sevdiği talihsiz güzeli

İlk gördüğü mesire yerini
Yaş akmıyordu gözlerinden
Ağlayan tutuklu kalbiydi

İlk isteyene verdiler sevdiğini
Seven kalplerini dinlemeden
Ayırdılar can paresini

Sevdiği onaltı yaşındaydı daha
Yüreğindeki çoçuğu büyütemeden
Anne oldu minik bir kıza

Aileler ölesiye düşmandı
Tek bir bakıştı herşeyi başlatan
Kendisi çobandı, başından belliydi bu iş olmazdı

Kırlarda saçına çiçeklerden taç yapmıştı
Daha bir kez sarılamadan
Ellere yar ettiler canını

Duvağın altında farketti ağlayan gözleri
O gözleri gecelerce düşünmekten
Bir daha hiç sevemedi.

Aradan yıllar geçti
O şimdi kimbilir nerde, bilmeden
Kalbinde yaşattı sevdiğini

İşte her gün böyle tuttururdu bir türkü
Ama sevdiği hiç bilmeden
Türkülerinde kırlarda salınan o güzeli görürdü

Ona yetti bu düşler
Hiç evlenmeden
Onun hayaliyle geçti tüm seneler

Gülşen OSMANOĞLU
www.kafiye.net