HESED.(roman) 78.

Arzu da çevrilib qapıya teref baxdı.Sevilin donuq baxışları diqqetinden yayınmadı.Özlüyünde”belke de bele yaxşıdır,-fikirleşdi,-eşitdiklerinden yeqin ki,bir ibret dersi alar.Düşüner,götür-qoy eder…Anamızın halına acıyar.Davranışı,heyata baxışı,insanlara münasibeti deyişer…”.

-Hmm…,-Sevil qısa aradan sonra dillendi,-demek bele…,-otağa keçib,divanda,anasının yanında eyleşdi,-doğma anam ve bacım meni hansısa ruhi xesteye benzedirler.Aferin! Artıq şerhe ehtiyac yoxdur!,-dodağını dişledi,-heyatın çox eybecer qanunları var;doğru söz danışanı heç kim sevmir,gözümçıxdıya salır,sonda da…deli damğası vurulur.Haqsızlıq…her addımda haqsızlıq…

-Sene heç kim heç bir damğa vurmur,bacı,-Arzu temkinle cavab verdi,-anamız öz gencliyini,ötenleri-keçenleri,-gülümsemeye çalışdı,-atamızı xatırladı.Sen o vaxt körpe idin,amma menim beş yaşım vardı. Atamız xatirimdedir.İşden qayıdanda meni qucağına alıb ezizlemeyi,üzümden-gözümden öpmeyi de yadımdadır.Men de…men de…onun qalın qara saçlarını,-gözleri doldu,-ele hey qarışdırardım,bundan zövq alıb ucadan gülerdim.O da mene qoşulub gülerdi…Heyat o zaman ne gözelmiş,ilahi!…-

-Yaxşı qızım,-Zehra söhbeti deyişmeye çalışdı,-Allah atana rehmet elesin,ruhu size duaçı olsun.Qismet beleymiş,elimizden heç bir şey gelmir.Biz onun ruhunu yalnız gözel emellerimizle şad ede bilerik.
-Eledir,-Arzu anasını qucaqladı,-heyatımız boyu da buna çalışmalıyıq.

Sevil bir söz demeyib sakitce divandan qalxdı.Anası ile bacısına zendle baxıb otağına teref getdi.
Özünü bigane göstermeye çalışsa da,eşitdiyi sohbetden möhkem tutulmuşdu.Daxilindeki hissleri hele ki,ayırd ede bilmirdi.Anasının son sözleri onu ister-istemez düşünmeye vadar edirdi.Atasızlığının ağrısını içinde gezdiren,etrafında hamını günahkar hesab eden bu qız qefleten yuxudan ayılmışdı sanki.”Biz onun ruhunu yalnız gözel emellerimizle şad ede bilerik.”Anasının sözlerini döne-döne özlüyünde tekrar etdi. Emellerimizle…Hansı emellerimle?,-özüne sual verdi,-paxıllıq,hesed,kin-küduretlemi?En yaxın refiqeme atdığım şer-böhtanlamı?Yekexanalıqlamı?Men hetta…doğma bacımın da sevincine şerik ola bilmirem, xoşbextliyine mane olmağa çalışıram.Axı niye?,-daxilinde sanki telatüm baş qaldırdı,-Onun xoşbextliyi ele menim xoşbextliyim deyilmi?Yazıq anam …atamın xeyalları ile yaşaya-yaşaya bizi böyütmekden ötrü hansı eziyyetlere qatlaşmayıb?Gencliyini,gözelliyini,her şeyi,…her şeyi qurban verib… bizi dolandırmaq üçün başqalarının qapısında qulluqçuluq etmekden de çekinmeyib.Bütün heyatını şerefle yaşayıb,halal zehmetile bizi erseye çatdırıb.Bundan artıq ne etmeliydi ki?,-başını ellerinin arasına aldí,-aman Allah! Men bu vaxta qeder kar,kor idimmi?Yoxsa,qeflet yuxusundaydım?Sanki möhkem bir şille meni ayıltdı.Hele…ilahi,Nübar kimi bir refiqeye etdiklerim…Onun ailesine yaşatdıqlarım…Refiqe xala kimi meleksima qadına çekdirdiklerim… Zaurun qelbine zorla yol tapmaq isteyim ve evezinde nifret qazancım…uffff…aman ya Rebbim! Men neler etmişem!!! Bu insanların günahı nedir axı?,-Sevil özü de hiss etmeden iç dünyası,daxili alemi,en esası da vicdanı ile tekbetek qalmışdı.Onun sualları qarşısında çox cılız ve aciz idi.Özünü müdafie etmeye,hereketlerine haqq qazandırmağa üzü yox idi…Edaletsiz hesab etdiyi heyat ona öz edaletini sübut etmekde idi…

“Anam düz deyir,-düşündü,-atamın ruhu mene…mehz mene göre narahatdır.Çünki men özümü ne anama,ne de ona layiq aparmıram.Heyatdan intiqam almağa çalışdıqca,ezilirem,alçalıram,simamı itirirem.Gözden düşürem.Budurmu atamın ruhuna hörmetim?Anamın haqqına qedir-qiymetim?Aman Allah!Böyüksen,keç günahlarımdan,meni bağışla.Atamın ruhunu narahat olmağa qoyma…,-gözlerinden süzülen yaş yanaqlarını islatdı.

Bu an o,anasından da,bacısından da,hamıdan,hamıdan döne-döne üzr istemeye hazır idi.Vaxtile mürgüleyen,indi ise oyanıb onu mühakime eden vicdanı qarşısında anbaan sıxılırdı.Beli,sözün esl menasında vicdan ezabı çekirdi.

Bibisinin anasına çekdirdikleri…İnsanlığa sığmayan davranışları ile hiddet doğuran bu qadın…ve…Sevilin onunla müqayisesi…Bunlar onu çox ciddi düşünmeye vadar edirdi.O,heç vaxt bele sarsılmamışdı.Özü öz gözlerinde bu qeder kiçilmemişdi.

Yerinden qalxdı.Otağın qapısını açdı.Anası divanda mürgüleyir,Arzu yuyulmuş paltarları sessizce ütüleyib,seliqe ile üst-üste yığırdı.
Sevil otaqdan çıxdı.Sakitce divana eyleşdi.Anasının den düşmüş saçlarına,qırışmış üzüne mehebbetle baxdı,gülümsedi.Ellerini ehmallıca tellerinde gezdirdi.Zehra gözlerini açdı.Evvel bir şey anlamasa da,sonradan divandaca yuxuya getdiyini başa düşüb gülümsedi:

-Heee,-dedi,-sakitlikde yuxu meni aparıb.Gözlerim sözüme baxmayıb.
-Gözlerine qurban olum,ana!,-Sevil eyilib onun her iki gözünden öpdü.
-Allah elemesin,ay bala,-Zehra çaşqınlıqla qızına baxdı,-men sene qurban.Ne olub qızım?
-Senin tellerine de,üzüne de, o yorğun gözlerine de qurban olum,ana.Bağışla…meni bağışla…
Zehra qaşlarını çatıb qızına baxdı:

-Ay bala,ne olub sene gece vaxtı…belke…men yuxumu qatmışam?
Sevil onu tekrar öpdü.Gülümseyib Arzuya baxdı.Qız elinde ütü,heyretle ona baxırdı.
-Sen de meni bağışla,bacı,-Sevil yerinden qalxıb Arzuya yaxınlaşdı,üzünden öpdü:
-Senin üreyin yuxadır,-zarafata keçdi,-sen tez bağışlayacaqsan,bilirem,menim melek bacım.Her ikinizden üzr isteyirem.Ele…atamın ruhundan da…

ARDI VAR.

Gövher  Rustamova
www.kafiye.net