GÖNÜL

Bir tutku gibi güngeçtikçe büyüyen
nöbet tutmak imiş kabil mukadder
Canımı aşkında buldum desem de
can evimin buzlu camlarını kırdım
Bir kere işitip duy beni gönül

İki damla çığlık,bir yudum keder
çıkar mı pembe dudaklarımdan birikmiş
imge denilen o esrarlı konuğa ben
Sözüm kulağına koy deli gönül !..

Ben kalbimi renkten renge boyadım
kendime anlattım kendi kendimi
can bir sırdı içimdeki küllendi
benden başka bilen olmadı gönül

Yürek sepetimde bi can büyüten
Taşısam can evimin sürgünlerine
arzuhalim birer birer vasfederken
hamal aşkımın asırlık ezgilerini
İntizar mı edim hey deli gönül !..

Ses olaydın,sesimin ince teline
Bir mahzun, bir mutlu çocuklar gibi
Tutsaydın yalnızlığımı lirik bir sesle
Şairini şiir yazan ellerini yüzüme
Islak bir bulut gibi koy deli gönül

İlknur Yıldırım
www.kafiye.net