HESED (76).

Anasının narahat baxışlarını sezen Nübar gülümsedi:
-Burda ne var ki,ana?Rengin niye deyişdi?Kamile xanım seviyyeli qadındır,gözel insandır.
-Ona sözüm yoxdur,qızım.O,menim de çox xoşuma gelir.Esilzade,görmüş-götürmüş xanımdır.Sadece,-Refiqe udqundu,-ilk tanışlığımız yaxşı notlar üzerinde qurulmadı.Özümü onun qarşısında ele günahkar hesab edirem ki…sanki…
-Ana,-qız yerinden qalxıb anasına teref geldi,-olan oldu,keçen keçdi.Haqq öz yerini tapdı.Xatırladıqca,özünü de üzürsen,meni de.
-Neyleyim–Refiqe üzünü kenara çevirdi,-menim yerime sen olsaydın neyleyerdin bes?Kamile xanımla her defe üz-üze gelmek mene ezab verecek.
-Keçene güzeşt deyibler,ana,-Nübarın sesi titredi,- gel qanımızı qaraltmayaq.
-Düz deyirsen,-Refiqe sanki yuxudan ayıldı,qızını qucaqlayıb bağrına basdı,-düz deyirsen qızım.Gerek bu söhbete qayıtmayaydım,-köks ötürdü,-gedek,pürrengi bir çay demle,içek.
-Menim gözüm üste,-Nübar anasının üzünden öpdü.Söhbetden tutulsa da,gülümsemeye çalışdı.
********
Zehra el-üzünü yuyub,eyin-başını deyişene qeder Arzu metbexde şam süfresini hazırladı.
Ana metbexe keçende gözlerine inanmadı;qısa müddetde qızı ele zövqlü bir süfre açmışdı ki…
-Qızımdan yoxdur vallah!,-Zehra fexrle Arzuya baxdı,-uçuq evin direyidir.Hara getse,oranı gülüstana dönderecek.Gözel qızım,ağıllı balam.Kaş Sevil azacıq da olsa,sene oxşayaydı.
-Allah elemesin!-,Sevil keçib masanın yuxarı başında eyleşdi,-Men heç kime oxşamaq istemirem.Arzuya,-bacısına baxıb gözlerini süzdürdü,-Arzuya oxşamağı ise…ağlıma bele getirmirem,-yemeye başladı,-Arzu kimileri heyatdan baş açmır,yaxşını pisden seçe bilmir.Deyilen her yalan söze,her yalan vede inanır, aldadılır,atılır.Men,-ağzındakı tikeni uddu,-men belelerini qınayıram,hemişe de qınayacam.
-Demek bele,-Arzunun siması sertleşdi,-evvela yemek yeyende danışma,ikincisi anana ve böyük bacına heyat dersi keçme ve…en esası,bundan bele yemek masasının yuxarı başına keçme! Ora senin yerin deyil,anamızındır,anladın?İnsan her yerde-evde de,kenarda da öz yerini bilse yaxşıdır.
Söhbetin qefleten bele bir şekil almasí Sevili caşdırdı.
Yemeyi zorla udub ayağa qalxdı.
-Eyleş!,-Arzu sesini qaldırdı,-yemeyini sona qeder ye!
Sevil bir söz demeyib yerine oturdu.Başını aşağı dikdi.
Arzu gözucu ona baxan Zehraya gülümsedi.Sanki baxışlarıyla ona “İşin olmasın,ana,bele lazımdır”,-deyirdi.
Qızları arasındakı soyuqluq Zehranı ciddi narahat etmeye başlamışdı.Ana bele bir veziyyetle üzleşeceyini heç vaxt ağlına getirmirdi.Heyatı boyu her eziyyete qatlaşıb,onların yaxşı güzaranı üçün çalışmışdı.İndi ise…
-Ehhh,-özü de hiss etmeden astadan dillendi,-oxşadı oxşamışına…
Anasının dediklerinden bir şey anlamayan Arzu teeccüble ona baxdı.Zehra da başını qaldırıb qızının gözlerine baxdı.Ne düşündüse,üzüne keder qondu.Gözleri yol çekdi.
Arzunun fikrinde cavabsız suallar dolansa da,anasından heç ne soruşmadı.Araya sükut çökdü.
Şam yemeyi bitdikden sonra Sevil otağına teref gedirdi ki,Arzu onu saxladı:
-Dayan!,-dedi,-metbexi sen seliqeye salacaqsan.
-Men?,-Sevilin gözleri böyüdü.
-Beli,sen!,-Arzu qetiyyetle ona baxdı,-heyatdan baş çıxaran adam olaraq bilmelisen ki,bura ne kafedir,ne de restoran.Bura senin evin,ailendir.Ailenin bir üzvü olaraq,senin de müeyyen öhdeliklerin var.Hazır yeyib yatmaq işe yaramaz.Artıq uşaq deyilsen.
Sevilin qaşları çatıldı,dodaqları büzüldü.
-Bacın düz deyir,qızım,ağıllı ol,-Zehra yerinden qalxıb otağa keçdi.
Sevil könülsüz halda qabları yumağa başladı.”Deyirem de,hamı menim qesdime durub! Men hamıya mane oluram! Tikan olub,hamıya batıram!,-dişlerini bir-birine sıxdı,-eybi yox! Men hamıya kimliyimi sübut edecem!”.
Anasının ardınca otağa keçen Arzu divanda ona yer rahatladı,arxasına kiçik döşekce qoydu:
-Dincel ana,yorulmusan.
-He,ayaqlarım ağrıyır,-Zehra köks ötürdü,-qocalıram.
-Qocalmırsan,yorulursan,-Arzu anasını qucaqladı,-istirahete ehtiyacın var.Darıxma,yaxın zamanlarda seni işden azad edeceyem,-gülümsedi,-müdir müavini kimi var qüvvemi işime yöneldeceyem.Tam eminem ki,öhdesinden gele bilecem.Bizim de güzeranımız yaxşılaşacaq.
-Teki sen deyen kimi olsun,qızım,-ananın gözleri güldü,-men sene çox arxayınam.
-Bayaq bir söz dedin,ana,açığı…bir şey anlamadım.
-He,-Zehra dizini yüngülce ovuşdurdu,-Sevili deyirdim..oxşadı…
-Kime?
-Bibine…Seriyyeye…
-O kimdir?
-Kim olacaq?-,Zehra arxaya söykendi,dost-doğma bibin.
-Bibim?
-He,eger bele demek olarsa…Atanın yegane bacısı idi.O vaxtlar bizim aile qurmağımıza töretmediyi engeller qalmamışdı.Özümün,ailemin adına uydurmadığı yalanlar,iftiralar yox idi…Yaxşı ki,atan onların heç birine inanmır,meni böyük mehebbetle sevir,müdafie edirdi.Bu sebebden de aralarında tez-tez münaqişeler olurdu.Nenen de yaşlı,avam arvad idi.Qızının her dediyine inanır,menimle çox soyuq davranırdı.Veziyyet getdikce dözülmez şekil alırdı.
-Bes…atam?
-Atan neyleyeydi?Sağına baxırdı men,soluna baxırdı onlar.Hele…sene qeder…bir uşağım da telef olmuşdu.
-Nece?
-Nece….lap sadece…son aylarım idi….metbexde yemek bişirirdim.Qefilden arxadan kiminse mene yaxınlaşdığını hiss etdim.Arxaya çevrilmek isteyirdim ki…boğazıma metbex bıçağı direndi.
-Neeee?,-qızın az qala nitqi tutuldu.
-He….bu Seriiye idi.
-Aman Allah!Bu nece olur?
-Olanda olur. 
-Ne isteyirdi axı?
-Evden çıxıb getmeyimi.
-Niye?Sen ona ne pislik etmişdin?
-Ne pislik…menim onunla yerli-dibli işim yox idi…dedikleri indiki kimi yadımdadır “Cehennem ol get,seni görmeye gözüm yoxdur! Hamı aile qurur,oğul-uşaq sahibi olur,menden başqa!Ere geden qızlara nifret edirem,eşidirsen?nifret edirem!”.-
-Bes sonra?
-Sonra…atan özünü yetirib,bıçağı elinden aldı.Men…mense…huşumu itirdim. Gözümü xestexanada açdım,-ananın gözleri doldu,-uşağı itirmişdim…..

ARDI VAR

Gövher Rustamova
www.kafiye.net