BASTIRAMADIĞIM ROMANIMIN ŞİİRLERİNDEN BİRİ…

AY DOĞAR GÖZLERİNDEN

Ay doğar gözlerinden,
Gecemi aydınlatır.
Vuslat yağmurlarıyla
Huzur dolar gönlüme.
Düşer taze topraklarıma
Gamzelerinden güller,
Kirpiklerinden cemre.

Küf kokardı yalnızlığım.
Met cezirler arasında,
Dalarak yıldızlara,
Yol aldım nice zaman,
Bıkmadan, usanmadan.
Pes edince bakışlarım
Şifa buldum derdime
Mest olduğum yosunlardan.

Yokluğunda, bir tanem,
Yaşamamış say beni.
Hiç nefes almamışım.
Kaburgalarım kağnı;
Gurur savaşlarıma
Cephane taşımışım.

Teslimim yemin billah;
Kelepçen yüreğimde;
Tak göğsünün tellerine,
Yangınında kurut beni,
Kırk boğumdan süze süze
Günahımdan arıt beni.

“Tüm tortularını hayatın
Unuttum; sen de unut!
Tek dileğin beni tut!
Bir sızıydı, geldi, geçti.” de
Ve şafağı bekle dizlerimde.

Mücella Pakdemir
www.kafiye.net