UĞRANILMAMANIN HÜZNÜ

Kaç mevsim geçti kim bilir üzerinden
Hiç bir haber yok gidip de dönmeyenlerden
Çocuklar oynardı her gün bu kapının önünde
Çiçekler açardı rengarenk her mevsim bahçesinde.

İçinde yaşayanlar hayal miydi acaba esamesi bile yok
Çok uzun zaman geçmiş aradan gören bilen yok
Yaşlanmıştır onlar da yıllar yılı geçen zamanda
Belki de göç etmişlerdir fani dünyadan maveraya.

Her mevsim döndüğünde bu ev hüzünleniyor
İçinde yaşanan onca güzelliklere özlem duyuyor
Yokluğun acısı var her dökülen kerpiçte
Hasret çekiyor geçmişte kendine verilen değere.

Sıvası dökülmüş duvarları çökmüş olsa da
Yolları gözlüyor belki dönen olur umuduyla
Uğranılmamanın hüznünü yaşıyor viran halde
Harabeye dönüşüyor yitip giden yıllar içinde.

Halide Köksal
www.kafiye.net