DUVARIN KOVUĞU

Bende bir şey yok arkadaş
Çatısı çökmüş, tarumar olmuş viranemin
Taş duvarının kovuğundan
Bilmem kaç bahar önce gizlediğim
Tohumu bulup, alan sensin
Sensin onları sürülmüş tarlasına eken.

Şimdi artık yüzünde tebessüme dönüşen
Renk renk açan çiçeklerin olacak
Bir de sahip olmanın ağırlığı yüreğinde
Çapalayıp sevgini vereceksin
Onlarla birlikte büyüyeceksin gecelerde

Bil ki! Bahar bitecek sonbahar gelecek
Bil ki! Çiçekler solup tohuma dönecek
Sen de duvarının kovuğuna sakla onları
Her şey rengini kaybederken
Gökkuşağını göğsünde saklar gibi

Birgün etrafı dikenlerle çevrilip
Eli yüzü kan ter içinde kalınca
Acı ile koşacak bir can viranene
Hazineler arayacak yıkıntılarında
Saldırarak taş duvarının kovuğuna
Söküp alacak gökkuşağını oradan
Ve onu tekrar sunacak hayata

Bahar gelecek inan yeniden
Renklenecek her şey
Sen, sen olmadığın zamanlarda yaşayacaksın
Dirileceksin adeta yeniden
Ömrün, çok daha uzun olacak öncekinden
Ama, birileri hiç tanımayacak seni
Birileri veli diyecek
Birileri ise deli…

Ahmet DİNÇ
www.kafiye.net