İLME – İLME

İlk sevgimi seninle,
Toxuduq ilme-ilme.
Keçdik ezabli yollar,
Keder ile, qem ile.

İpek sapdan sevgimiz,
Sanirdiq ki ebedi.
Naxişlar tez yarandi,
Sanki çox telesirdi.

Çox oldu ilmelerde,
Toxunuşda düyünler,
Açirdiq ki, yeniden,
Toxumaqçin sevincler.

Herden sari naxişlar,
Herden ise qirmizi.
Anladardiq naxişda…
Şahzadeyle, Şah qizi.

Son zamanlar toxumaq,
Gelirdi sene çetin.
Deyirdin ki, – Gel ataq
Toxumağin senetin.

Qarşimiza qiriq sap,
Çixardi bextimizden.
Sapa düyün atmaqçin,
Ayri düşerdik izden.

İstemeden qemi biz,
Biz-bizden ayri düşdük.
Gözümüzdeki nemle,
İllerce dost ötüşdük.

Çün bitirdi son zaman,
Senin sevgi saplarin.
Verdin sevgime çürük,
Saplardan naxişlarin.

Çox çabaladiq da biz,
Olmadi eserimiz.
Çox heyif ki, son oldu,
Bu naxişli sevgimiz.

Sonda ise elimden,
Aldilar sapi – mili.
Sen dönmedin alasan,
Geriye ayi, ili.

Bunu bil bu heyatda!
İkimizde inadkar.
Nakam qalmiş sevgide,
Sen de, men de, günahkar.

Sanki elinle verib,
Satib meni özgeye.
Toxuduğun sevgini,
Sökdün men geye-geye!
Sökdün! Sen ilme-ilme.

Aygün  ABBAS

www.kafiye.net