ANNEMDEN KİNAYE
Koşarken eteğinde dağın,
İncitti ayağını.
Yalnız tarlalarda büktü
Belini pamuğa.
Sanmayın bir lokma,
Islanan türküyü çizdi,
Bellediği toprağa.

Arıtmak istedi çakılları,
Belli ki bizi eledi.
Çakıllar ki; bizi bizden etti.
Kapattı dost meclisini.
Dayanamadı anam,
“Kurulsun” diye emir saldı.
Tez topladı bireyleri.
Yalnız o konuştu.
Sonra bir türkü;
“ Yiğit muhtaç olmuş kuru soğana,
Bilmem söylesem mi, söylemesem mi?”
Anladım anne, anladık.
Doyunca unuttuk…

Yalnız yaşanır sandık;
Yalnız doğduk diye.
Tez varalım anne,
Diyelim, yetişelim.
Bayrak açalım efendiye,
Susmadan haykıralım!
Baston yutmuş beylere….

2003
Elvan USUL
www.kafiye.net