Son mektub

Aramızda olan illerden sonra,
Düşündüm “son mektub”yazım son defe.
Könlü ovsunladı şirin xatiren ,
Yene “eyni sözü “yazdım on defe…

Yeniden qelbimin coşdu sevgisi,
Qelemden süzüldü sehirli kelme.
Pozanı elime aldım ki silim,
Üreyim titredi, dedi ki silme.

İçime yığılmış o acı sözler,
Bir anda yox oldu qefilden yene.
Yene qalib geldi bu “kelme “mene,
Gözel anlar geldi ,gözüm önüne.

Bir anda xeyalın durdu qarşımda,
Gör neçe zamandır gözleyirem men.
O sert baxışını ,susqun halını,
İlahi ,ne qeder özleyirem men.

Ne yerin bellidir ,ne de ünvanın,
Qalaq- qalaq mektub yığılıb mende.
Her mektubumda o ,yazdığım tek söz
Günbegün böyüdü seven qelbimde.

Her zaman o sözü yazdığım anda 
Sevgimiz boylanıb baxır “kelmeden”
Sanki o kelmenin gözü- qaşı var,
Hesretin gözyaşı axır ” kelmeden”…

Seadet Rzayeva Qerib
www.kafiye.net