AKLIMIN KAVANOZU

Yüküm, bahardan bahçeler dolusu seviydi
Sonbaharın ağırlığınca hüzün.
Parmak uçlarım dondu kar ayazında bir zaman.
Sonra yandı omuzlarım güneşde,
Yılmadım ….
Esir düştü nefesim sahte yüzlere
Kaç kere saplandı yürek kafesime,
Dost elinden küflü bıçak.
Yeni gülümseyişler bastım yarama
Ölmedim …
Direnene ,
İşkence yakışır dedim.
Zulüm korkusu nağmerde.
Ölüm ençok kefene….
Uslanmadım,
Aşk yoğurdum yine.
Mayaladım umutla.. .
Sildim sisli aynaların pusunu
Ve dedim ki kendime, 
Herkesin sevgisi inancı kendinde,
Göğsünün önünde camdan duvar….
Ve ölüm an kadar yakınken bize,
Kırılacakmış aklımın kavanozu..!!
Kırılsın kimene. ….

Fatma Gül Özcan
www.kafiye.net