Ölüler Konuşmaz Ama Dinler

Avuçlarımdaki intihar yalan olamaz
Kendimi boğmuşken ana rahminde
Yemin edebilirim sayın okur

‘Ölümdü tek ciddiyetim
en fazla sigaramla geçiştirecektim.’

Bu dünya bizim aslında kaçtığımız
Koca bedenlerin taklidini yaparcasına
Nerde olduğumuz hakkında 
Pek yoktur fikrimiz.

Hatırlasana
Hala kanıyor dudaklar
Yaralarını gizliyor yalanlar
Tutkuların gözbebekleri oyuluyor 
İşlenen faili meçhul ‘Nereye?’

Susmayı her zaman üstün mü görmüştük konuşmaktan.
Oysa haberi olmadan saplanmış acılar!

Gözümüzü kırpınca kör bıcaklar
Ne zaman canımızı acıtmayı bırakmışlar
Açlıktan son nefesini veren midemiz
İçimize attıklarını duysaymış

Mevzu açlık değil,bilirsin işte.
Ölüler konuşmaz 
Ama dinler…

Tanrım beni duyduğunu varsayıyorum
Bir çift laf etmek bir ihtimal
Hala bekliyorum
Azrail görev tamamlandı dese

İşin kötüsü 
Bedenimde bıraktığım acılar
Her cevap alamayışımda
Biraz daha öfke biriktiriyorlar.

İlknur Yıldırım ______ 04.01.2017
www.kafiye.net