Kara Kışa Soyunurken

Kor tanesi gibi kanat çırparken yüreğim 
Hayra alamet mi diyorum 
Bir kıvılcımla yanmaz sanıyordum
Yansam da ellerimden tutacak biri var

Bu sensiz geçirdiğim kaçıncı kış mevsimi
Yüzünü yitirdiğim düşlerimin arasında
Bir gülüşüne sevdamı tapulayan ben 
Bu gidişleri koyma aramıza demiştim

Gözlerime konaklamış bakışlarına hasretim 
Göçüyorsun selamsız sabahsız göz bebeklerimden
Bir ayrılık fukarasıyım uçsuz bucaksız
Bahara doymadan kara kışa kafa tutan

Aklına estikçe dile beni
Tenimizi kavuran güneşten,
Gürleyen gökyüzünden 
Çakan şimşeklerden
Düşen yıldırımlardan

Dili damağı kurusun ki toprak ananın
Bir daha bahar gelmeyecekmiş gibi 
Sinesini döven sensizliğin pençesinde 
Kara kışa soyunurken Sensizliğe tutuldum

Remziye ÇELİK
07/12/2016 Saat/00/00
www.kafiye.net