YAŞAM NERDE BİTİYOR ÖLÜM NERDE BAŞLIYOR?

Son 1 aydır üst üste hastalıklar ve ölümler yaşadım. Hayatın bir gerçeği bu aslında. Ama bazen insanın kendi ile yüzleşmesine vesile oluyor yaşanan her şey.

Şapka devriminde doğmuştu halam. Ailemizin en asil bireylerinden biriydi. Rahmetli eşi tanınmış bir gazetenin yönetimindeydi bir zamanlar. Halamı hep hanım hanımcık bakımlı şık titiz gördüm. Yaşlandığında bile elleri titreyerek bile olsa yüzüne kremini sürmeden saçını taramadan makyajını yapmadan güne başlamazdı.

Derken bir gün oda öldü….

Camide naşı getirilip musalla taşına konduğunda yanına gittim. Sanki hala yaşıyormuş gibi konuştum onunla. Bakalım ben senin yanına ne zaman geleceğim bilmiyorum. Bekle beni hala dedim. Duasını edip akrabalarımın arasına karıştım. Ve ilk acı gerçekle yüzleştim o an. Yüzünü hatırlamadığım, ismini unuttuğum birçok akrabamla göz göze geldik ve birbirimize boş gözlerle, soran gözlerle baktık bir süre. Benim gibi cesaret toplayan yengemin en küçük oğlu oldu ve yanıma geldi. Önce o ismimi yanlış söyledi. Ben onun ismini bile söylemedim. Sonra ayaküstü ne kadar koptuğumuzdan konuştuk. Birlikte onların evinin avlusundaki günlerimizi hatırladık. Ne tesadüftür ki onunda hafızasında aynı ev aynı avlu vardı. O zamanlar çok küçüktük. Sonra birbirimize telefonlarımızı verdik. Bari biz vesile olalım bir gün akrabaları bir araya getirelim dedik. Çocuklarımız bizim gibi düğünlerde yada cenazelerde karşılaşmasın dedik. Bu içime umut verdi bir anda. Halamın ölümü belkide bir vesile olacaktı.

Halamı toprağa verilirken sordular oğlu var ise o insin mezara diye. Halamın oğlu yoktu ama oğlu gibi sevdiği yengemin büyük oğlu İlker vardı. O indi. Halam toprağa verildikten sonra onun gözlerindeki acıyı ve hüznü görünce metanetim elden gitti ve bende onunla ağladım. Olan geride kalanlara oluyor. Bazı sözlerin anlamını bir kez daha kavradım üzüntü ile.

Mezarlıktan eve dönecektik hemen. Ama İlker’in daveti o kadar içtendi ki kıramadık. Ona gittik tüm akrabalar. İlker’in bizleri ağırlamak için çırpınması yüreğinin güzelliği beni o kadar etkiledi ki.. Hemen helvası kavruldu halamın duası başladı. Görevimizi bitirip eve dönerken kendi kendimle yalnız kaldım biranda. Düşündüm.

Halam çok zengindi. Arkasından 40 çift yeni ayakkabısı varmış diyorlardı. Onun vizon kürkü vardı. Döpiyesleri pırıl pırıldı şimdi çuvala koymuşlar diyorlardı.. Bu sözler geldi aklıma bir bir.. Ne fark eder diye düşündüm. Şimdi halam o 40 çift ayakkabı ile değil bir kefenle mezarda. Birden utandım. Bir yere giderken giyecek bir şeyim yok diye hayıflandığım zamanlar aklıma geldi. O an bunun ne kadar anlamsız olduğunu fark ettim.

Yaşam nerde bitiyor ölüm nerde başlıyor hiç belli değil. Hayatın keşmekeşinde nelerin peşinde koştuğumuz, neleri yitirdiğimizi hiç fark etmiyoruz. Bir gün halam gibi bende ölüp gideceğim bu dünyadan. Benim ardımdan malım mülküm mü konuşulacak, yoksa başka şeyler mi hiç bilmiyorum. Ama en azından ben yaşarken kendim için konuşulacakları düşünüyorum.Ardımdan sevgi ile, iyi niyetle, dostlukla hatırlanmayı ümid ediyorum

 

Şule Aka
r
04.05.2006 Saat :10:23
www.kafiye.net