Kırık Masal
Onların adı, 
Sonbahar ağacı. 
Yani 
Bütün ağaçların. 
Şimdi bütün ağaçların.
Az evvel 
Bir tanesinin kucağında
Bir kundak gördüm. 
Dedim illa 
Benim olacak.
Bir bağdaştır kurdum.
İçimin gözü doldukça, 
Sonbahar ağacı da
Dizlerime doldu. 
O kurumuş yapraklar
Dost olur mu insana,
Oldu.
Kış güneşi,
Iste şimdi güzelsin dedim.
O eski sobayı aratmadı hiç. 
En çok da sırtıma aratmadı. 
Sonra elleriniz dedim,
Sonbahar ağacı
Ve senin elleriniz,
Doyuruverdi beni.
Nasıl güzel samimisin 
Sen insan olsaydın ya.
Dedi ki güldü,
Sen ağaç olsaydın işimiz daha kolay olurdu.
Nasıl dedim,
Bak der gibi yine dizlerimi okşadı. 
Nasıl güzel okşadı:
Sen naif bir hanımsın, 
Ellerini tutmazsam ağlarsın, 
Misal dökülmeseydim memnun olur muydun olmazdın, 
Güler miydin gülmesem? 
I ıı…
Korkma, ben hep dökülürüm.
Yeter ki sen dökülme. 
Sen olmasan benimde elimden tutan olmazdı.
Sende beni 
Bırakma. 
Emi bırakma beni.

Hatice Kübra Öktem 
2.11.15
www.kafiye.net