Son Uyku

Yemyeşildi gözleri, her mevsim hep bahardı; 
Güneşte buz misali kalbim erir akardı. 
Vurulmuştum görmeden can yakan bakışına 
Anladım ki sonunda O başka dağda kardı..

Ateş döküyor kalem arşa yükselir ağıt; 
Harfler telaşa düşer, tutuşuyorken kağıt. 
Diğer yarım diyerek aldanmışım boşuna 
Yargısız infaz edip canaymış meğer kasıt.

Tek ayağı üstünde bin bir yalan uydurup; 
‘Bekle bahar gelsin de’ deyip hayal kurdurup. 
Her gece düşürerek beni hain düşüne 
Çekip gitmişti zalim tam can evimden vurup..

Her gün bir kor sönse de kalem hep intizarda; 
Bitmez sanırım sevda bu gidişle mezarda. 
Gerçeği yazar kalem gitmese de hoşuna 
Satılıkmış yüreği, haraç mezat pazarda.

Kim sevdi benim kadar, kim yandı benim gibi; 
Bu kadarmış dünyada kalbin aşktan nasibi. 
Asla sözüm geçmedi asi gönül kuşuna 
Sorsalar da söylemem kim bu aşkın sahibi..

Bastı beni bağrına o çok sevilen diyar; 
Yıllar sonra olsa da gönlüm şimdi bahtiyar. 
Aldırmadım yolların düzüne yokuşuna 
Giderdim çağırsaydı, inan Fizan’a kadar..

Susmadan yazar diye, kaç kere kalem kırdım; 
‘Aklı gönülden vurdun yeter’ diye haykırdım. 
Aldırmadım mevsime ne yaz ne de kışına 
Ben vuslatsız sevdanı Son Uyku ya yatırdım..

Esra DEREL
www.kafiye.net