Elbet Doğacak Güneş

Karanlık bastırırken ruhun derinliğine 
Sıkıntı çöktükçe nefes darlanır 
Sarmış etrafı ıssız sessizlik 
Cırcır böcekleri kulakta vızıldarken 
Derinleşir kederler azan yaralar gibi 
Sabaha saatler var vakit geçmez olurken 
Bulutlara saklanan, elbet doğacak güneş

Dil konuşmaz gücenmiş sebebini bilmeden 
Yarınlara saklanmış umut ışığı bile 
Çeresizlik diz boyu aşamaz engelleri 
Bekler durur yine de bir kıpırtı sesini 
Ürpertici karanlık geceye maruz kalmış
Sabah olmak bilmezken geçmiyor ki zaman 
Umutlarla birlikte, elbet doğacak güneş

Sanki koskoca ömür bir geceye sığışmış 
Gözlerin kapakları yorgunluktan sızlarken 
Göz önünden teker teker geçer anılar 
Durdurmak mümkün değil sonu gelmezken 
Kirpikleri baktıkça canını yakar olmuş 
Sabaha kadar gitmez sanki kal dermiş gibi 
Unutturmuş olarak, elbet doğacak güneş

Teselli ararken daha baktıkça batar çukura 
Dört gözle bekledikçe gecenin bitmesini 
Dayanma gücünü tüketen bedenle 
Uykuya hasret kalan gözlerle 
İçinde biriken söyleyemediği sözlerle 
Çığlıkları duyulmayan imalar da saklanan 
Sabahla sevindirip, elbet doğacak güneş

Nesrin Önem Demir 
23. 07. 2015
www.kafiye.net