Başından Beri

Başından beri buradaymış aslında. Ama ben yanımda olduğunu yeni yeni hissediyorum. Korkuyorum önce. Korkuyla birlikte tanımak istiyorum onu. Anlıyor beni tanıtıyor kendini.

Siyah takım elbisesi ve ciddi bakışlarıyla istediğini almakta kararlı görünüyor genç adam. Nefesi yüzümü okşarken fısıldıyor kulağıma. ”korkmana gerek yok.” Uysalca sallıyorum başımı.İkimizde farkındayız aslında istediğini alabileceğini. O, sadece oyununu oynuyor bende eşlik ediyorum ona.

Odada tekrar yalnız kalınca gözlerim kenarda beni izleyen adama takılıyor. ”Bak, gör seviliyorum ben.” Diyen bakışlarım ciddi görünümlü adamın gülümsemesini sağlıyor. Seviniyorum buna yakın hissediyorum kendimi ona. Bu da oyunun bir parçası mı diye merak etmiyor da değilim. Ama susuyorum…

Şimdi karanlıkta sessizliği paylaşıyoruz onunla. İkimizde şikayetçi değiliz bundan. Nedeni bilinmeyen bir huzur var içimde. Sebebini bir kenara bırakıp verdiği esneklik ile yaslıyorum başımı yastığa. Cam kenarından ayrılıp yanıma gelen adam üzerimi örtüyoe.Saçlarımı okşayıp “iyi geceler.”diliyor.” Tıpkı anne şefkati gibi” diye geçiriyorum aklımdan. Duyuyor sanki beni. Gülümsüyor yine. Beni saran huzur onu da sarmış olmalı.

Saatler sonra uyanıyorum birden.Hafiflemiş hissediyorum kendimi. Mutluluğun yanında heyecanda almış yerini. Uzun zamandır yatağımın karşısında ki koltukta oturan adam sessiz ve emin adımlarla yanıma geliyor. Duygu karmaşası içinde adama bakarken gözlerim yataktaki bedenime kayıyor. Oldukça solgun görünüyor tenim. Odanın kapısı aralanıyor. Annemin sesi geliyor kulağıma adamın yayından geri çekiliyorum. Normal karşılıyor, tepki vermiyor. Kapıdan geçip aileme bakıyorum. Tekrar görüşüceğimize dair sözler veriyorum onlara. Beni duymadıklarını bildiğim halde…

Odama geri dönüp eski yerime geçiyorum. Anlaşma yapmıştık onunla. O, yanıma geldiğinde korkup durumu zorlaştırmayacaktım. Uzatacaktım elimi ona.

En başından beri böyle planlanmıştı her şey. “Tam zamanı.”der gibi sallıyor başını. Tereddüt etmeden tutuyorum elini. Birlikle çıkıyoruz odadan. Karanlığı doğru yürürken Azrail’im bırakıyor elimi. ”Bundan sonrası senin.”diyor. Birbirinden ayrılmak istemeyen sevgililer gibi son kez bakıyoruz birbirimize.

Gülümsüyor yine.

Gülümsemesinden cesaret alıp içinde ne olduğunu bilmediğim karalığa doğru ilerliyorum.

Aleyna Tuğçe BAKKAL
İzmir Beştepeler Lisesi 9/B sınıfı
www.kafiye.net