BUZ TUTMUŞ YÜREKLER

Kimse bilmez, hayatın ne denli dalgalı olduğunu,
Unuttuklarını ve unutamadıklarının ne kadar acı olduğunu,
Gözlerinde akan yaşların, yanaklarında kuruduğunu…
Gece başını yastığa her koyduğunda,
Gözlerinin rüyalara değil de geçmişe daldığını…

Kimse bilmez ayrılığın, yüreğine lapa lapa yağan kar misali dondurduğunu,
Donan yüreğinin, ısınıyormuş gibi yaptığını,
Ve yine bilmezler.

HER YÜREĞİN, BUZ TUTMUŞ BİR YÜREĞİ ISITAMAYACAĞINI…

Yaşıyormuş gibi yapan insanları, kimse bilmez işte.
Ağlıyor ama gülüyormuş gibi yapanları…
Gülüyor ama hangi yaşanmışlıkları ardında bıraktıklarını…
Başka gönüllere umut ışığı yakacaklarını
Ve güldürmek için gülmeyi unuttuklarını…
Çünkü bilirler, yalnız mutlu olma düşüncesinin bile bencillik olduğunu.

Bundandır.
Kendinden başkalarının da mutluluklarını istemeleri.
Onların gönüllerine umut ışıkları yakmaları.
İşte bundandır.
Zor bulunan sevginin değerini bilmeleri.
Bundandır.
Gülen gözlerinde bile bir damla yaşın her zaman bulunduğunu…

Gizem YEL
www.kafiye.net