BİR YOKSULLUK MASALIYDI BU

Gece her yattığında,
Yarını düşünmekti çocukluğumuz,
Yiyeceğin belki bir dilim kuru ekmekti.
Ama düşünmekti işte…
Küçük yaşta tutumlu olmayı öğrenmekti belki de…

Anı yaşamayı öğrenenlerden olamadık biz,
Bugünü yaşamadan yarını düşünüyorduk.
Belki de lapa lapa yağan karlar altında,
Ayakkabılarımıza poşet bağlamamız gerektiğini…

Gözlerimizi, yeni güne yaşlarla açan çocuklardık biz,
Dünümüzü unutmayan çocuklardan olmalıydık.
Geçmişini unutanın geleceği olmaz,
Laflarıyla büyüyen çocuklardık.
Geçmişini yaşayıp bugününü unutan,
Yarınlarını düşünen çocuklardık biz…

Çocukluk neydi, bilemedik.
Gülmek mi?
Oynamak mı?
Ya da düştüğünde,
Yarana annenin bir öpücük kondurması mıydı?
Bilemedik…

Çocukluk belki,
Çok güzeldi ama yaşayamadık…
Bir yoksulluk masalında;
Çocukluğunu kaybeden çocuklardık biz…

Gizem YEL
www.kafiye.net