şiir. öykü, makale, deneme, tiyatro, masal, fıkra, anı, sohbet, röportaj yazılarının yayınlandığı uluslara arası yazar ve şairlerin katılım gösterdiği edebiyat sayfasıdır. Uyum platformudur.
Bir Hiç Uğruna
“Hasret beni bitirdi bir hiç uğruna!..”
İnsan zamanı gelince ölecek! Ölecek ama nasıl… Belki de bir hiç uğruna ya da kendi kendine…
Bazı insanlar da yaşar, yaşamayı bilir. Azrail canımızı almaya gelince dur! Biraz daha yaşayayım, biraz daha zaman ver diyecek zamanımız kalmayacak. Haliyle bir gün gelecek o yaşadıklarımızın bedelini iyi ya da kötü olarak ödeyeceğiz. Ölüm geldi yakamıza yapıştı diyeceğiz.
Ölüm, acı ve zordur. Ama Allah’ın bize verdiği hayat bu kadardır, buraya kadardır. Bundan sonrası ahret ‘e göç başlamıştır. Sonrası orada gerçekleşecektir. İyi veya kötü bir şekilde…
Üstelik bunlar bildiğimiz şeylerden ibarettir…
İnsanın boş bir kâğıda imza atarken kabul ettiği şeyleri bilmediği gibi…
Bazı şeylerin düzelmesi, oynayan taşların yerine oturması için bir şeylerin bu hayatta bozulması gerekiyor galiba. Tabii bozulabilir de yıkılabilir de ya da düzelebilir de… O takdir ilahi’ye kalmış bir durumdur.
Ama siz, siz olun hayatta hiç uğruna farklı şeyler yapıp kendinizi tehlikeye atmayın!
Kendinize dikkat edin! Kendinizi bir hiç uğruna yıpratmaya değmez. Gerekte yok zaten…
Ben geceleri çalışmayı severim. Yapacağım işleri (okumayı, yazmayı vs.) geceleri yaparım.
Geceyi severim, seni sevdiğim gibi.
Geceleri gece olduğu için ve gecede huzur, mutluluk ve konsantrasyonu güçlü tuttuğu için seviyorum. Severim, seviyorum da aynı sen gibi.
Her şey sanki yerli yerinde gibi… Ağır, sade, saf duruşlu, güzel ve anlamlı bir gece olduğundan dolayı…
İnsanın istediği şeyler, aradıklarını bulduğu yer hepsi yerli yerinde olması gerekir.
Öyleyse yalnızlıkta, bizde kaldığı gibi yerinde öylece durması gerekir. Ama hiç yerinde durmuyor. Oradan oraya geziyor. Adeta bir yolculuğa çıkmış gibi. Sanki bir hiç uğrunaydı. Başıboş, lüzumsuz ve saçma gibi bir şey…
Senin gülüşün kadar güzeldi bu hiçlik…
Sanki bir olaydı bu bir hiç uğruna…
Ben değil, kalbim istedi seni. Öyle sevdi öyle özledi ki bilemezsin, anlayamazsın…
Zoruma gitti,böyle bir anda çekip gidişin..
Bir an gücüme gittin. Sanki bir daha asla dönmeyecekmişsin gibi. Öyle zoruma gitti ki; sanki bir daha sevmeyecekmişsin gibi…
Tabii bu gidişin benim için kolay olmadı/olmayacaktı da… Sana söyledim ya yalnızlık bizde yerinde hiç durmuyor ama durması lazımdı. Yerinden hiç kıpırdamadan ne yazık ki duramıyor gibiydi…
Geceleri ve her şeyi seni sevdiğim gibi seviyordum. Sanki yok olup gitmiştin yalnız kalan insan gibi bir hiç uğruna!..
29 Temmuz 2014
Yalçın Sevim
www.kafiye.net
Yorum Yapın