♥ VuSLATA DoĞRU (4) ♥

Alevlenirken sen yangınlarımda, toz pembe ufuklarda;
Mutsuzluğum mutluluğa dönüştü, kışım bahara.
Aşkın tohumu ekildi susuz kalmış toprağıma.
Sonsuzluğun temeli atılmışken gelecek yarınlara;
Benliğimden benliğine, yüreğimden yüreğine savruldum
Kurtuldum karanlıklarımdan,aydınlığına yol buldum.

Bir kıvılcımla düştük aşkın taa en derinine
Yerleştim yüreğinin çıkmamak üzere içlerine.
Silindi karamsarlık, düşlerim sevince boyandı
Her yanım yandı, ruhum senli sevdalara kandı.
Mutluluktan uçarken sevdanın salıncağında;
Bir tek sen yazıldın kader diye alnıma.
Artık esir aldı aşkın, sonsuzca ömrümü
Zincirledim sana doğru gönlümü.
Sadece seninle yansın tutuşsun
Savur nereye istersen külümü.

Zaman aldanmış senden önce, yaşanıyor sanmış
Aşk diye bu dünyanın nice yalanlarına kanmış.
Uğrunda gözü kapalı giderim sevgine, ölümüne
Başkahramanımsın benim, yazılmışsın hayatımın öyküsüne.
Geçiyorken zaman binbir tatla VUSLATA DOĞRU
Artık güneş her zamankinden bir başka doğdu.
Açıyor yüzümde her yeni gün tomurcuk gül
Kaderim diyor ki bana; ne gam duy, ne de üzül.
Heyy sevdiğimden uzak yaşadığım bu köhne şehir!
Yaşanmaz artık burada, çekilmez kahrın
Taşıyorum hasretiyle, götür beni O’na sevda dolu çağlayan nehir…

25. MAYIS.2010
Mimoza SARIŞIN
www.kafiye.net