Hayat Yaşıyorum Seni Sana İnat

Neden diyorum kendi kendime neden? Neden mutluluk hep terk ediyor beni? Neden bu kadar uzak bana? Ya ben mutlulugu haketmiyorum ya da mutluluk küs bana. Yıldızımız hic barismiyor mutlulukla. Sorular ardi ardina siralanmiscasina, hayat hep birseylerin hesabını sorarcasina cikiyor karsima. Neydi bu pesimi birakmayan yalnızlık. Ya ben vazgecemiyorum yalnizligimdan ya da yalnizlik birakmiyor peşimi. Ya da sanssizlik benimkisi bilemiyorum. Her mutlu olusumda korkular sariyor beni. Mutlulugu kaybetme korkusu, herzamanki gibi kısa sürer korkusu. Oysa cok sey beklemiyorum hayattan, bir yudum mutluluk sadece…

Hayata sitem etmiyorum aslında, dilenmekde degil bu. Sadece dilemek… Mutluluk dilemek, sevgi dilemek. Çok mu sey istiyorum acaba hayattan. Kader deyip gecemem,kaderci olamam. Benimki belki biraz isyan, biraz öfke…

Ama hayata sımsıkı tutunmak lazım yinede. Canımı yaksada, acımadan çelme taksada seviyorum ben hayati mutluluklarımı benden calan olsada…

Belki içim biraz buruk, gözlerim hafif nemli herzamanki gibi. Hep olumlu bakmışımdır hayata ama ya sonu gelmeyen, beynimi kemiren bu soru yagmuru neyin nesi? Ya gözlerimdeki bulutlar, isyan dolu haykırışlar, ağıt eder gibi yakarışlar, mutluluk diye yalvarışlar…
Yinede gülücüklerim, neşem sonsuz. Mutluluğa kalsamda susuz…
Ve ben yine diyorum ki;

Hayat yasiyorum seni sana inat!….

Meral POLAT
www.kafiye.net