Ağlıyorsun yine… Gözlerinden yanaklarına süzülen anıların, oyalanıyor bir süre yüzündeki derin çizgilerde. Sonra da çene ucundan damlıyor, dizlerini örten basma eteğine. Yıllardır öpülmeyen ellerindeki nasırlar, diken gibi batıyor yüreğine. “Belki” lerini gizlemişsin başucundaki renkli şekerlerin içine…